optree
Tydvorm | Persoon | Woordvorm |
---|---|---|
Teenwoordige Tyd | ek | tree op |
(in bysin) | ... dat ek | optree |
Verlede Tyd | ek | het opgetree |
- op•tree
- Manier wat iemand hom gedra en handel; wyse waarop op gebeure gereageer word.
- Kontrolerende of bestraffende maatreëls uitvoer.
- Iets in die openbaar voor mense doen (soos om hulle te vermaak).
- 'n Polisieman moet binne die raamwerk van die landswet optree.
- Die skoolhoof gaan ernstig teenoor leerders wat rook optree.
- Die vertoning trek jaarliks duisende mense met dosyne kunstenaars wat optree.
- «Soos een man optree.»
- Eenparig wees.
Vertalings: optree | |||
---|---|---|---|