Uit vroeë Nieu-Nederlands as voppen "lieg" bekend sedert 1583. Uit Duits foppen "bedrieg, lieg". Verder herkoms onduidelik.[1]
Tydvorm Persoon Woordvorm
Teenwoordige Tyd  ek  fop 
Verlede Tyd  ek   het gefop        
fop
Iemand vir die gek hou; kul; flous; bedrieg.
Die rugbyspeler fop sy opponent deur te maak of hy die bal aangee.
fopnuus, fopbom, fopspeen
  Vertalings:    fop
Engels fool(en), trick(en), deceive(en)
Nederlands foppen(nl)


  1. eerste persoon enkelvoud teenwoordige tyd van foppen
  2. (by inversie) tweede persoon enkelvoud teenwoordige tyd van foppen
  3. gebiedende wys van foppen
1.: Ik fop.
2.: Fop je?
3.: Fop!