plooi
- Sedert 1327 bekend uit Middelnederlands. 'n Franse leenwoord van Oudfrans ploi (moderne Frans: pli), van Latyn plicare (vou).[1]
Enkelvoud | Meervoud |
---|---|
plooi | plooie |
Verkleiningsvorm | |
Enkelvoud | Meervoud |
plooitjie | plooitjies |
- Golwing/rimpeling in dierlike of plantaardig weefsel.
- Rimpeling wat ontstaan as materiaal gevou word.
- Golwing in 'n aardlaag of in gesteente.
- Die ou man se gesig is in plooie getrek.
- Sy stryk die plooie uit haar verkreukelde rok.
- 'n Monoklien is 'n trapsgewyse plooi in rotslae wat bestaan uit 'n sone met 'n steiler helling in 'n andersins horisontale of sub-horisontale opeenvolging.
Vertalings: plooi | |||
---|---|---|---|
Tydvorm | Persoon | Woordvorm |
---|---|---|
Teenwoordige Tyd | ek | plooi |
Verlede Tyd | ek | het geplooi |
- Die handeling van plooie maak.
- Nóú raak ons ouer, die jare plooi om ons hoofde, op ons lyf...
Vertalings: plooi | |||
---|---|---|---|
Enkelvoud | Meervoud | |
---|---|---|
Naamwoord | plooi | plooien |
Verkleinwoord | plooitje | plooitjes |
- Hulp:IPA: [ploɪ̭]
-
(lêer)
- «Een plooi gladstrijken.»
- 'n Haakplek uitstryk.
- eerste persoon enkelvoud teenwoordige tyd van plooien
- (by inversie) tweede persoon enkelvoud teenwoordige tyd van plooien
- gebiedende wys van plooien
- 1.: Ik plooi.
- 2.: Plooi je?
- 3.: Plooi!